Sobanýn yanýnda oturuyorum gölerim kapalý deðil, seni düþünüyorum oradasýn, ama sadece zaman kefil.
Bilirsin, koskaca bir yýlýn bir haftasýna sýðdýrýrým , sonra, bir yýl yaþatýrým bu bir haftanýn hayalini.
Artýk yetmiyor sevdiðim, yetmiyor, bu bir haftanýn hayali avutmuyor yüreðimi.
Ýþte þimdi zaman sensiz, gelmez o bir hafta isteksiz; hergün olürüm, ölüm kefensiz ölümüm bedelsiz.
Ben bunu istemedim hiçbirzaman, keþke istemek bir çare olsa idi geçerken ayný yoldan; gerçek, gerçek yok sevgiden doðan.
Gözlerin herþeyi ezip geçiyor, ya ben ya hayatým gerçekte sizleri neden hatýrlamam, yada hakkýnýz bunu ben dahi anlamam.
Tutkudan desem, ellerine dokunmak aklýma gelmez, aþktan desem buna inanmayý yüreðim beceremez, gözlerin desem, zaman bedel biçemez; birtek sevgi iþte o ondan desem bu benim deðil senin meselen..
Ben görevimi tamamladým, yüreðimi zamanýn treni ile sana yolladým, geçtiðinde zaman garda sen olaçaksýn, o yýrtýp attýðýn kaðýtdaki gibi ya yüreðimi kollarýna alaçak ya yýrtýp ataçaksýn; Bu son tren geriyen hiçbirþey kalmasýn.
4 OÇAK 1996. Karkýn Nihat BAÐCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nihat BAĞCI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.