Daha yeni tanýþmýþtýk, görünce gönlüm ýsýndý Çekinerek beni sordu, hayâtýma hayat oldu. Tatlý dille, güler yüzle, saygýda kusur etmedi Birden bana kýyam durdu, hayâtýma hayat oldu.
“Hoþ geldiniz” dedi bana, o güzelim sedâ ile Zaman geldi biz ayrýldýk, bir nâzikçe vedâ ile Tereddütle kalkan kollar, çekingen bir edâ ile Mesâfeli hâlde sardý, hayâtýma hayat oldu.
Bugüne dek aradýðým, kalbimin oymuþ sâhibi Bu dert öyle bir derttir ki, ner’de bulunur tabîbi Kim düþerse o çekermiþ, olmazmýþ aþkýn nâibi Onunda var elbet derdi, hayâtýma hayat oldu.
O kapkara gözleriyle, öyle süzerek baktý ki O an kalbe cemre düþtü, beni öyle bir yaktý ki Gizlemek hiç mümkün deðil, birden fâþ oldu çýktý ki Kalbimde saklanan sýrdý, hayâtýma hayat oldu.
Kim düþerse girdâbýna, onu daðlar, onu þiþler Çile çeksin piþsin diye, ters gidermiþ aþkta iþler Zülüf kumral, dolunay yüz, kara gözler, inci diþler Görür görmez beni vurdu, hayâtýma hayat oldu.
Sîneyi daðlayýp duran, sýrtýmdaki yükler indi O gün bu gün rahatladým, kalpteki tüm sýzým dindi Ýþte sevdâ buna denir, yarýsý ben yarý kendi Kalbimi ortadan yardý, hayâtýma hayat oldu.
Olmaz kimsenim haberi, için için o yaksa da Kalpten kalbe hiç durmadan, su misali o aksa da Ben çekerim ben derdimi, yârin haberi yoksa da Gece gündüz beni yordu, hayâtýma hayat oldu.
Ok yaydan çýktýðý anda, o kimseyi týnlamýyor Âþýk; sâkin gözükse de, zannetme ki inlemiyor Dini, yaþý yokmuþ onun, gönül ferman dinlemiyor Engel aþmak ne çok zordu, hayâtýma hayat oldu.
Aþký çekmek kolay sanma, beni sevdâlara saldý Tedbir almak elde deðil, kalp kýrsýzý kalbim çaldý Kurdu tezgâhý içime, aklýmý baþýmdan aldý Ýlmik ilmik ördü beni, hayâtýma hayat oldu.
Gül deðildi yaydan çýkan, kalbime attýðý oktu Her ne kadar gönlüm açsa, ele güne karþý toktu Þunu bil ki senden önce, hayatýn anlamý yoktu Hayat; bana hayat verdi, hayâtýma hayat oldu…
23/11/’10 Hanifi KARA Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.