GİTME VAKTİ

Kar yaðarken biçâre gönlüme

Mavi düþlere yelken açmaktayým

Gece düþüyor kara gözlerime

Hasret bir nefes ile harlanýyorken

Acý bir inlemeyle gönlüm köz

Belki de mest... Bir mýsra söz



Yansýn Ýçim, þu demlerde

Karanlýða bir ýþýk yakmaksa bu yanýþ

Varsýn biraz daha yansýn

Mahzun olsam da hazanýn son demlerinde

Bitsin ömrüm bu nâr içinde




Kýrmýzý karanfiller koyuyorum yastýklarýma

Yazdýklarýma kýrmýzý bir çizgi

Temiz bir sayfa açýyorum kalbime

Hayat ne garip

Geceler bir siyah bir beyaz

Yaþlandýðýmýn farkýndayým þimdi

Yitirilen yýllar ve beklenen bir Sen

Bir de mevsimlerin seyrini unutan ben

Gözler sönük

Dudaklar kuru

Zaman

Aramýzdaki en büyük düþman

Vakit gitme vakti...


Ýlhan KAPLAN
(Bu þiir Sandýkiçi Edebiyat Dergisi’nin Nisan-Mayýs sayýsýnda yayýmlanmýþtýr.)
Sosyal Medyada Paylaşın: