KAFA KAĞIDI

KAFA KAÐIDI


Ýyi kötü ekmeðim oldu.
Ekmeðimi ýslatacak, bir yudum su.
Dolapta deðil,
Ankara’nýn karlý soðuðunda ,
Camlarda dondurmuþlar.
Kasaptan bedavaya çýkan,
Gýrtlaðýmýzdan beþ liraya geçen, dilleri.

Yine sevdalarým,
Sevgi sandýklarým,
Seviþtiðim,
Erkekçe dövüþtüðümde...
Rivayet deðil, gerçek.
Kirvem yok benim.

Çokça sorular sordular.
Boyumdan büyük cevaplarým,
Düþünce enginlerine sýðmayan düþler...
Özleyiþlerim oldu.
Hasreti, en hasýndan çektim.

Ölüm, beni çokça aradý.
Bulsun diye adresimi,
Telefonumu,
Aþýmý, ekmeðimi býraktým yollarýna.
Tanrý bile istemedi beni...
Hani o severdi bizi aslýnda ?

Ýnlemedim.
Ama vallahi hissettim.
Ve hiç açlýk çekmedim.
Cebimde mangýrlar,
yemedim.

Yaþadým yaþamasýna.
Gülleride sevdim.

Ýnanmadým kimseye.
Güzel masallar anlatan,
Nur yüzlü ninelerden baþka.

Unutmadan,
bir de beni;
Hep aðlatan, annemin ninnisini.

Okumadým...
Sanmayýnki istemedim.
Sevemedim kitaplarý...
Nur yüzleri ve pamuk elleri,
Yarý açýk,
yarý kapalý,
Mahsun bakmýyorlar diye,
Belki.

Söyleyebileceklerimi
söylemedim.
Bencil - idim.
Bu güne deðin.
Oyunu severim ama,
Oynamadým hiç...
Korktuðumdan,
Rus ruletini.

Hep ben aldattým...
Nefsi müdafa dedim,
Cinayetlerime.
Bir tek Tanrý bildi günahlarýmý;
Þükür...
Hiç kimseye söylemedi.


KEREM BOZOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: