her gece yýldýzýmý seyretmeye koyulurdum iþlerimi ona göre ayarlardým geceyi beklerken bir ince sýzý aþk bile acýtamaz dý beni o saatlerde ellerimin arasýnda yüzüm, gökyüzü karanlýk muamma gözlerini hayal ederken
kim bilir açacak kucaðýný saracak koþulsuz ýþýðý yýldýz dediðin, ýssýz ve kimsesiz yalnýz taþ toprak beklediðim vuslattý belki
hayallerimin gerçek olacaðýný fýsýldamasýydý rüzgarýn kulaðýma beklediðim bin yýldý sanki gelmez mi beklendiðini bilse sevdalýsýnýn
gelmedi o gece, gökyüzü zifiri karanlýk, bulutlar karanlýk, kapattý yýldýzýmýn yüzünü ben yinede beklerim bir bin yýl daha haberi yok yýldýzýmýn bilse gelir mutlaka aþar, daðýtýr bulutlarý, kim/sessiz durmaz hiç oralarda
Ayþe Akbulut Sosyal Medyada Paylaşın:
aayşe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.