KARANLIK

Karanlýk...

Gönlümde bir ses...

Aþk kokusu var bu yumuþak havada beldede.

Tatlý bir rüzgâr esiyor bedenime elvan elvan.

Ve bir ses yankýlanýyor þimdi kentte.

Bir lahutî sâdâ bürüyor þehri, kulaklarýmý âniden.

Vakit gece...

Bekliyorum.

Yalancý sevdalara kapýlma endiþesi taþýmaksýzýn.

Bu durakta.

Sonsuzluk özlemiyle çarpýyor gönlüm.

Yürüyorum arkama baka baka bu yolda.

Yüzüme varan hafif bir nefha ve ben müteheyyiç

Savrulan saçlarýmý toplayýp dikiyorum gözlerimi ufka

Bir on dört zaman evvelini

Düþünce ufkumu hayal denizine

Salýyorum gemilerimi bu gecede.

Arýyorum

Senden bir ýþýk, sadece bir ýþýk...

Denizin dalgalarýna býrakýyorum beklentilerimi

Ve sen...

Aðlayabilsem keþke senin için gece gündüz.

Þu dalgalar gibi coþsa kalbim her lahza.

Karanlýk...

Geceyle özdeþleþen bir mevhum...

Sensiz geçen yürekler gibi

Yapayalnýz ve biçare

Dokunsan o pâk ellerinle.

Aydýn olur hep ley-i derunum.

Karanlýk...


Ayný gözlerinin büyüsü gibi sade.

Vakit gece...

Ve sabaha daha çok var.

Bu serin gecede güneþimsin benim sabahki doðana dek.

Yüreðimi ýsýtýyor sýcak hayalin.

Karanlýk...

Soðuk camlarda bir siyahlýk

Bekliyor beni bu durakta.

Sensiz

Ve sensizliðin girdabýnda bu meçhul rýhtýmda.

Yalnýz olmadýðýmý biliyorum.


Býrakmadýðýný kalbimin ipini

Ay ýþýðý vuruyor sanki gözlerime

Nurefþan gözlerinden.

Gonca gül ve þebnem

Seven ve sevilenin buluþtuðu nokta.


Ýlhan KAPLAN
Sosyal Medyada Paylaşın: