artýk seni daha az düþünüyorum
ne gün ortasý þekerlemelerin geliyor aklýma
ne öðle sonrasý dýþarýya çýktýðýnda
yolunu bekliyorum sabýrsýzlýkla…
daðýnýk bir yaþama kucak açtým
bundan böyle aynalar düþmaným
dost oldum karanlýk duvarlara
sabahlarý isteksiz kalkýyorum yataðýmdan
acele de etmiyorum açýkçasý
sanki yetiþeceðim yer
yolumu gözleyen yâr mi var diye…
coþkun dalgalara baðýþladým
tüm duygularýmý ve çocuksu yüreðimi
þimdi serçelerin cývýltýlarla oynaþtýklarý
minicik bir su birikintisiyim kendi halinde
durgun, hissiz, sessiz ve taþa dönmüþ yüreðimle…
gözlerine baktýðýmda
boðazýma düðümlenen sen
yavaþ yavaþ eriyerek
ciðerlerime doluyorsun, yakýp yýkarak
umulmadýk sözler gibi zehir zemberek…
biraz da bu yüzden, mümkün olsa
seni hiç düþünmeyeceðim ama
ahhhh... ah þu taþ olasý yürek var ya
duymasa hiçbir þey, hissetmese
hissetmese... ve taþ kesilse diyorum
duygularým ne kadar direnirse dirensin
nihayet aklým seni terk etti
keþke yüreðim de terkedebilseydi...
Hatice Ak
15.11.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.