GÖLGESİZ KARANLIK

Bir zamanlar panjursuz bir evim vardý.
Haþin bir rüzgar camlarýný kýrdý.
Gidip kapýsýnda kendini avutma.
Yuvamýn her yanýný örümcekler sardý.

O çatýsý çürük evimin önünden,
Nar topluyor musun benim için.
Günümün üstesinden gelsem de, yarýný kestiremiyorum gözüme.
Sarmaþýklarýn boðuyor beni, için için.

Karmaþýk denklemler taht kurmuþ beynime.
Gözlerimde korkunun grisi dalgalanýrken,
Ölüm saçlarýma pusu kurmuþ, sessizce bekliyor.

Gölgelerim cam gibi kýrýlýrken vefasýz dünyada, sevgiye aç gönlümü sýkarým ellerimle.
Yoksulluðum kafa tutarken sefasýz ömrüme,
Açlýðýmý, tutup yerim doya doya,
Üstüne bir bardak su ne güzel gider biliyor musun?
Tutup matarayý serime, içerim susuzluðumu kana kana.
Bir asker gibi ölürüm sonra.
Kimse aðlamaz peþimden, aðýtlar yakýlmaz baþýmda.

Ruhum hasret duyarken cefasýz bir yaþama,
Sevgini tadarken, anne sütü içen çocuk gibi rüyamda,
Neþeyle dolar hücrelerim, anlamaz kimse.
Ben her þeyine gücenirim bir bebek gibi,
Mutluluktan uçmuþçasýna sevinirim düþümde.
Uyandýðýmda kimse olmaz yanýmda,
Ayaða kalkmaya tenezzül etmem düþtüðümde.

Bak yine baþka bir düþteyim.
Bu sefer uçmuyorum, küçük bir kafesteyim.
Ama yine mutluyum ýþýksýz halimde.
Tam karartýlar örtmüþken kanlý yaralarýmý,
Gelip silüetimin sedasýz halini dürtme.

Sevginin ve sevgilinin yokluðunda,
Yüreklerde yanan yangýný ne ayazlar söndürür.
Ne de bedenin donmaya yüz tuttuðunda,
sevgiden baþka bir mevsim,
Sevgiliden baþka bir ten, insaný hayata döndürür.

Ben seni nasýl seviyorum biliyor musun?
Hayatýn zindan karanlýðýna büründüðü anlarda, beni ýþýðýn aydýnlatýr.
Yaþlar nasýr gibi iþlediðinde tenime, beni ancak yüzün güldürür.


Nuh BARITCI

Sosyal Medyada Paylaşın: