Öleyim ben o zaman

tek, resim çiziyorum kendime bakýp
uçurumlar (b)akýyor ellerimden

bir lale (d)üþüyor


bin þiir yazýyorum
kudurgan i mgeler
virüs virüs
çatlýyor har damarým

kirpiklerimde taþan boðum boðum çavlanlar
“öleyim ben o zaman”

zihnimde dört dönüyor yýktýðým duvarlar
ki etten parmaklýklar

göðsümde duran tasam;
yaþamsa

“öl” de o zaman

gözlerimin ezberinde ecel
sýrtýmý dayadýðým boþluk
daha ne bekler…

toprak mý çeker beni
soluk mu keser ümidi

ölüm bana gelinlikse,
duvaðýnda anamdan kalan hüzün
büzün
kuruyan budaklarýmý
gömün

kucaklayacaksa babam
“öleyim ben o zaman”

yuttuðumda umudumu
gýrtlaðýmda düðüm

yutkuna yutkuna birikti çýðlýk
“öleyim ben o zaman”

aðýt dökmeyecekse gök
açýlýp alacaksa anaç toprak
“öl” de o zaman

çok ucuzmuþ yaþamak
“öleyim be! o zaman”


sessizliðime aðladýðým kadar
iki büklüm
gömüldüm betonlara

“gül “ de
“nasýl güleyim de o zaman”



sude nur haylazca

Sosyal Medyada Paylaşın: