Merhaba demeden,
Derdimi döküpte paylaþacaktým...
Edebiyat sokaðýnda þairler sitesinde samur kaþlý bir yoldaþ
Hiç düþünmeden kalbinin en iyi kýsmýný vermiþti bana
O hiç bilmezdi onun þiir tozunla yasadýðýmý
Toza yetinen zaman, bilirim payým bu kadar
Söylencem sen ki bir sözdüþüydün erenlere ulaþan
Býrak vahiminde tümceni
Kopar göðsünden bir kopça, daha
Yüreðim! Yerleþtir baþýný iki diz kapaðýna
Rahminde beynin ben doðum sancýsýyým
Ruhumsa kapýsýný gökyüzüne dayar yüreði ay ýþýðýna ayarlar
Soyunuyor gökyüzü maviliðinden
Yolunu þaþýrmýþ bir yýldýz düþer
Ben onun þiirini yazmak isterdim
Tutunduðum her mýsrada týrnaklarým kaldý
Göçebe yürek durul artýk
Sazlý zamanlar
Âþýklar nefes nefes aþk çekerek Mevla’ya
Dem dem gönülleri har vurup harman savururlar
Tozu dumana katarak
Onlar ki, fikirlerde özgür insanlar
Sana yemin ederim bana sahici geldi
Kendime bir güzellik ettim
Edebiyat tozdan gözüme sürme çektim
Dumandan tütsü yaptým
Soracaktým þairden þiiri soracaktým muharriri
Býrak fikri, zikri yont kalemi yazacaksan þiir yaz dedi
Biz o fitne fücur etrafýnda dönüp dolaþýr âdeta atlayarak geçeriz
O hayata tercihe böyle yürür gideriz, bir þiirin peþinden
Ben artýk ne þair ne muharriri aradým
Þiir ruhlu bir adam elinde saz sapýverdi önümden dönemece
Uzattým elimi
Bol gamzeli yüzenden siyah zülfünü kaldýrdý
Gamzelerine sýðýndý toy yaným
Ne teþekkür eder ne de teþekkür bekler
Yürekliliðidir demek istediðim
Sakin kalkan kaþý gözünle iþbirliði ediyor öfke mi naz mý ki çözemedim
Þiiri yazan olur da soran olmaz mý?
Yüzümde hatýrþinas mimikler
Fikri hür, vicdaný hür, irfaný hür þair!
Edebiyat edebini buruþturdum göðsümde sen onu devþirsen
Ben huysuz gönlüme indirsem kepenk
Ne güneþ görsün ne güneþe görünsün
Böyle bir tuhafým iþte
Beklediðime deðmiþ gibi
O ne biçim mestti öyle, hem ilk hem sonmuþ gibi
En güzeli oymuþ gibi
Saz meclisinde bu akþamüstü her aþký çýrpýþtýran bir tufan
Oh ne keyif iþreti
Kýskanç bir ihtiras vurur alným þakaklarýna
Þiir dili ayarýn ölçeðinde nasýl þaha kalkýyor?
Dedim!
Ah, bilmem nasýl tarif etmeli
Mozayýk desenli seyir defteri
Malzeme þair, terzi duyular, mavi giyinik bu diyarlar
Bütün duyular þahýslarýn hisleri týlsýmlý kýlýç
Hissiselimi güçlü bir þair gönlünde ne ola ki þiirden baþka
Her þairin gönlü çiçek tarlasý ayarýnda bir kýymeti taþýyan
Ne kýraðý daðlar kalbini ne esef susturur yüreðini
Bülbülü söyleten gül çelengi gibidir
Altýncý duyu altý kere süzülür altý duyudan geçer dane dane gönül tasýna
Kimi aþký içer kime melal
Yüreðin erkeði diþisi yoktur!
Mevla’dan gönül ister
Zamanýn dibinden gülümser üstüne meþk eder
Göðün koyunda þiir mutlu bir düþteymiþ gibi
Üryan bulutlarýn hortumlarý su yüklü
Yüzünden çisil çisil damlayan ezgi
Þair ruhu doðada dolaþýrken bereketli bir rahmet gibi
Arþýn kubbesi üstünde parçalanmýþ güneþi
Yüklü bulutlardan rahmet saðan duyular
Yürek imbiðinden ezgiler emer bereketlenir
Þiirleri eðirir gecenin saçlarýndan
Vav! þeklinde
Hiç deðilse merakýndan bir þey sor!
(Vav!) diyorum, acýlarýmý anlatmamak için
Can yakar acýlarýmý duymayýn
Kapanmaz yaralar açarým
O ne biçim deyiþ öyle
Adýný biliyor muyum?
Yýldýzlarý ayaðýna sereyim
Demem o ki
Nefesten yumuþak tenimde yatan bir býçak
Ýçin oyar ebediyet boyu
Bir gün elden býrakýrsam ben sazý gözümün bebeði ömrüm
Sazsýz neylerim ben seni
Affet senden habersiz verirsem bu kutsi emaneti
Söyleyin de öldüðüm vakit cenazemi kýlmasýn þiir
Býrakýn naþýmý edebiyat sokaðýndan bir adým yol ileri
Yüreðim nereye!
Dedi ki
Geçip de karþýna soran olmaz mý?
Kim ne kadar layýk onun kadar
Ýnsan hissini israf etmemeli
Kendimden söz edecek söz bulamadým
Ýçimde homurtular titrek parmaðýmla kendi kendimi yedim bitirdim
Ey acýnýn binbir baþlý ( vav) hali
Azla yetiniþim, çoða göz dikmeyiþimsin
Çare der ki duyguluyla duygusuzu ayrýþtýralý çok oldu
Uðrayýver Pusatsýz yüreðime
Üryan yatarým karanlýðý dulda tutarým
Aþkým þiir, ocaðým þair, dilim kalem
Belki son þiirdir bu yazdýðým þiir
Yalýnlýk bende kal, gerisi umurumda deðil
Boynumun borcu bu
Edeptir söylemesi, o tozu yutanlarýn yanýnda ben bir toz zerreciðiyim
Benim gibi toy biri þiirden dem vurmasý nasýl mümkün olur ki
Edebiyat aðacý dalýný sallar gibi salladýðý benmiþim meðer
Kaç kent, kaç þair, kaç þiir mola verir bende!
Yaþam hep böyle uyarýr bizi
Diyor ki içim
Ölürsem yýkamadan gömün ki
Gözüme sürme edindiðim toz bedenimden ayrýlmasýn
Yalnýz, anam gibi, hem kalem aðlasýn hem þiir