Güz mü daðýttý bitmez düþlerimizi ellerimizde ki bu kan, dilimizde ki küfür ya bu harap halimiz, soyundu kýlýndan sözcükler ve yalnýzýz iþte, birbirimizden...
Uzaktan duyarým þimdi adýný ay sararýrken daðlarýn yamacýnda ýslanan gözlerimde söner yangýný dilinin seni teþhir ederim geceye ürker kuþlarý tenhalýðýnda, ölürüm...
Ben yaþamýda bilirim çiçeksiz, güneþsiz. düþtüðüm yerleri kekelerim kendime, unutmam bir akþam kapýmýza dayanan güz sancýsýný, o büyük yenilgimizi bak üþüyoruz iþte, yalnýzýz... Sosyal Medyada Paylaşın:
erman tulşak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.