UMUTSUZLUĞUN KOKUSU

ben kozasýnýn içinde
ipek böceði,
sense her baharda açan,
arýlarýn bal aldýðý çiçek.
ümitle vuslat beklerken ben,
senden çiçek kokusu gelir sandým.
umutsuzluðun kokusu burnumda þimdi...


ilkbaharýmda sonbaharý yaþýyordum
bana geldiðinde.
sürgün vermiþ filizlerime
kýraðý çalmýþdý.
koca bir boþlukta
kanatsýz uçmaya çalýþýyordum.
dibe vurmama ramak kala
sen geldin.
ilaç gibiydin,
yaralarýma merhem,
acýlarýma uyuþturucuydun sen.


dört elle sarýldým sana
býrakmamacasýna.
sýzýlarým dinmiþ,
filizler tomurcuklanmýþdý senle.
sanki kanatlarým çýkmýþ,
durmaz uçuyordum.
yere göðe sýðmýyor,
seni anlatýyor,
seni çiziyordum.
kör olmuþdum içinde kötülük olan herþeye.
nefes almak bile daha bir güzeldi seninle.


yeþil boyalý ev en büyük þahitti sevgimize.
siyah,gri yoktu bu günlerimde,
benimle birlikte
kainattaki her nesne renklenmiþdi.
kuþlar bir baþka uçuyor
ve bambaþka ötüyorlardý.
yeþiller daha bir parlamýþ,
zümrütleri bile sönük býrakmýþlardý


iþte aþkým,
böyleydin sen bende...
yana yakýla
vuslat diye naralar atarken ben,
UMUTSUZLUÐUN KOKUSUNU SALDIN SEN.





kuzum meltem im bu senin.aþký kaçýrmadýn,tut ucundan ve sakýn býrakmaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa:)))

Sosyal Medyada Paylaşın: