Garip þey sensizliðe tutsak olmak.
Üftâde kalmak, ehvâl ile yaþamak,
Lahdine gül dikip de, onu sulamak,
Ücrâ köþelerde sessizce bakakalmak…
Mâtem tutmak, bayramlarda bile...
Güle benzetirdim çehreni. Kokunu da…
Ülfetimdi yanaðýndaki gül kýrmýzýsý da…
Letâfetin, gülüþün, bakýþýn hepsi hatýrýmda...
Þirinlik yapýþýn, nazlanýþýn ve þýmarýþýn da…
Ahdýmýzdý; üzülmeyecektik hiç. Aðlamayacaktýk da…
Haydi Gülüm, yerimde ol da; sen dur ahdýmýzda…
Iraklardasýn þimdi, hem de geri dönemeyecek kadar…
Mâbedim mezarýn, hem de hiç usanmayacak kadar…
“Seni kocaman seviyorum canýmýniçi.” derdin.
Sonra gözlerin gözlerimde, cevap beklerdin.
Boynuma sarýlýp; “Ya sen, ya sen?” derdin…
Seviyorum seni Gül Kokulum, oradan iþitir misin?
Hani o son gün bir baþka sarýlýp, öpmüþtün ya beni…
Hani daha bir tadýný çýkartýyordun ya benle olmanýn…
Ellerimi hiç býrakmamýþtýn da, uðraþmýþtým senle hatta.
Ve seni kýzdýrmak için söylemiþtim ya hani;
Seni kýzdýrmak, senle uðraþmak hoþuma giderdi hatýrlasana…
“Sanki bu beraber olduðumuz son günümüz,
Sanki artýk yarýn olmayacak.” demiþtim de…
Sen hemencecik ellerinle aðzýmý kapatýp, bana bakmýþtýn…
“Neler söylüyorsun sen eþek?” deyip, saatlerce aðlamýþtýn…
Yanaklarýna düþen gözyaþlarýný ellerimle silip,
Çenenden tutarak eðilen baþýný bana doðru kaldýrmýþtým…
Ve gözlerine bakarak bizi kimse ayýramaz demiþtim…
Aðlamsaklý gülmeye baþlamýþ;
“Seni kocaman seviyorum koca eþek” demiþtin…
Birbirimize sarýlmýþ ve saatlerce öylece kalakalmýþtýk…
Ne bilirdim ki, ertesi gün gerçekten olmayacakmýþýz?
Ne bilirdim ki, o hiç unutamadýðým kazaya uðrayacakmýþýz?
Ve ne bilirdim ki, böyle bir sonla ayrýlacakmýþýz?
Her þeye, herkeslere gücüm yeter sanýrdým…
Sen de bana o kadar güvenirdin ki;
“Bitanem varken kendimi çok güvende hissediyorum.” derdin…
O zaman daha da kasýlýrdým, “elbet” der ve gözlerine bakarak;
“Senin canýn acýrsa, benimki daha da acýr Gülüm.” derdim…
O gün çok caným acýdý Gülüm…
O kadar acýdý ki; seneler geçmesine raðmen hala acýyor…
Ve sen o gün, her tarafýn kan içinde,
Kollarýmda yarý baygýn, gözlerime bakarken,
Ellerinle ellerimi aramýþ ve bulmuþtun…
Ve sonra bir þeyler mýrýldanmýþtýn…
Konuþmaya gücün yetmiyordu da kulaðýmý aðzýna yaslamýþtým…
Üç kelime çýkabilmiþti aðzýndan;
“N’olur býrakma ellerimi…”
Ve sonra, boynun geriye düþmüþ, ellerin ellerimi býrakmýþtý…
Sonrasýný söylemeye dilim varmýyor…
Yetememiþti o gün gücüm…
Birilerini dövmeye, korkutmaya benzemiyormuþ Gülüm.
Hiç o gün ki kadar aciz kalmamýþ ve aðlamamýþtým…
Senin bir gün, bir trafik kazasýnda;
Böylece beni býrakýp gidebileceðini hiç düþünememiþtim…
Bir gün senin de ölebileceðini aklýma hiç getirmemiþtim…
Nasýl getirebilirdim ki?
Çok gençtik daha, on sekizimizin içindeydik.
Ve bir sürü hayallerimiz vardý…
Öncelikle ayný þehirde bir üniversite kazanacaktýk.
Bir ev tutup, beraber kalacaktýk…
Ben komik tiyatrolar yazacak ve oynayacaktým…
Sense her oyunumu en ön koltukta izleyip, gülecektin…
Okul bitince ben askere gidecektim, sen mektup gönderecektin…
Ve ilk ayrýlýðýmýz da ben askerdeyken olacaktý…
Ama onu ayrýlýktan saymayacaktýk,
Vatan borcu diye gururlanacaktýk…
Tezkeremi aldýktan sonra hemen beyaz eþya bakacaktýk…
Önce niþan, haftasýna da davullu zurnalý düðün yapacaktýk…
Oðlumuz olursa Ýlbey, kýzýmýz olursa Gülþah’ýn Gül’ünü koyacaktýk…
Oðlumuz bana, kýzýmýz sana benzeyecekti…
Biraz birikim yapýp, biraz da borç bulup müstakil bir ev alacaktýk…
Çocuklarýmýzý kiralarda dolaþtýrmayacaktýk…
Pazara beraber gidecek, domatesleri tek tek seçecektik…
Yemeði sen, salatayý ben yapacaktým…
Bulaþýða ben karýþmayacaktým, sen yýkarken ben sana bakacaktým…
Bazý akþamlar Yeþilýrmak boyunca,
Bazý akþamlarsa içeri þehirde dolaþacaktýk…
Amasya’mýz gibi þirin bir aile olacaktýk…
Ýlerde elimiz bollaþýnca, siyah Mercedes alacaktýk…
Ve beraber geçirdiðimiz her gün bir birimize daha da aþýk olacaktýk…
Ve de bir yastýkta kocayacaktýk…
Bazen “Bu þiirleri kime yazýyorsun?” diye soranlar oluyor.
Bazen de “Hani nerede sevgilin?” diyenler çýkýyor.
Sadece susabiliyorum o zamanlar…
Baþýmý önüme eðip, öksüz çocuklar gibi kalakalýyorum.
Senin için öldü diyemiyorum, dilim varmýyor…
Gücüm yetmiyor o an çok güçsüz hissediyorum kendimi…
Gözlerim hemencecik doluyor, konuþamýyorum sesim titriyor…
Ve saatlerce dalýp gidiyorum…
Öylece kalakalýyorum…
Erkan Gerenlik
02.10.2010
00:14
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.