Ve
Serzeniş…
Kader beni Mecnun’un beþiðinde belemiþ,
Yoksa sevgili bunca cefakar olamazdý…
Höllüðümü Eyüp’ün eþiðinde elemiþ,
Yoksa elemim bunca gönlüme dolamazdý…
Gönlümün tarlasýna her dem vuslat ekerim,
Lakin gözlerimden hep hasret yaþý dökerim.
Istýrabý, kederi, herhalde ben çekerim,
Yoksa hepsi de ayný adresi bulamazdý…
Sanki insan bin kere gelir gibi hayata,
Daldým aþka etmeden adam gibi ihata.
Muhakkak ki bendedir, varsa eðer bir hata,
Yoksa Rabbim derdimi ard arda ulamazdý.
Kýzacak biri varsa o da kendim efendim,
Çünkü onu yâr diye seven bendim efendim.
O yeþil gözlerini neyleyim pek beðendim,
Yoksa gözüm yýllarca ümidi sulamazdý…
Olsaydý sevda eðer sadece boþ bir çile,
Yanar mýydý sevenler hicrana bile bile.
Belki de inadýna sevmeli bin sabrile,
Yoksa kimse sevdadan bir murat alamazdý…
Böyle mi bilmem ki hep yar sevenlerin hali,
Binde sýfýr mý acep kavuþma ihtimali.
Az da olsa var elbet, yâre ermek hayali,
Yoksa bende bu sevda yüz bulup kalamazdý…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.