Yine dikenli, taþlý yollarý yaya yürüdüm. Kendimi; bu daðlar, kayalara sanki sürüdüm. Yine bu akþam, umutlarý bir yana kürüdüm. Eskiden, ilk akþamda bile, vardý ay ýþýðý...
Karanlýk,içim ürpermeyle dolar ta derinden! Sökülecek sanýrým yüreðim, orta yerinden. Size nasýl haber vereyim, þu soðuk terimden? Eskiden, akþamdan bana bakardý ay ýþýðý...
Ta derinlerde duyarým, sessizliðin sesini. Soðuk rüzgarlar yalýyor insanýn ensesini. Sanki ensemde hissederim bir kurt nefesini. Eskiden, akþamdan insana yar dý ay ýþýðý...
Kuþatmýþ, köyümle arama girmiþ sarp kayalar. Daraldým, her birini alýp bir yana koyalar. Karanlýk fýrsatçýsý böcekler, susup cayalar. Eskiden, daha akþamdan çýkardý ay ýþýðý...
Ey vadiden bana uzanan çamlar, palamutlar! Hangi vakit bayram ederiz ki, bizi kim kutlar? Yine bir baþka karanlýða kaldý umutlar. Eskiden, daha akþamdan doðardý ay ýþýðý...
Ey baþý yüce, karanlýktan da karanlýk, daðlar. Bencileyin susamýþ bu dere, ne zaman çaðlar? Nafi Çaðlar kaya baþýna oturmuþ ta aðlar. Eskiden, akþamdan bana gülerdi ay ýþýðý...
www.nafiztancaglar.com
Nafiz TANÇAÐLAR
27 Ekim 2010 Çarþamba 07:27 Kocasinan / Bahçelievler / ÝST.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nafiz Tançağlar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.