Yüreğim Soruyor Neden Ellerin Üşüyor

Sýcak bir yaz ortasýnda
Oturmuþum nehrin kýyýsýna
Yalnýzlýðýmý seyrediyorum;
Yýkanan günahlar,
Tazelenen acýlar geçiyor önümden
Ellerim üþüyor.
Yüreðim soruyor:
Bu kýzgýn güneþin koynunda
Neden ellerin üþüyor?

Buruþuk yüzümde iki kýsýk göz;
Bir nehre, bir gökyüzüne,
Bir de aynaya bakýyorum;
Avuçlarýmda su zerrecikleri,
Parmaklarýmýn arasýndan
Bir kaç damla ben düþüyorum;
Belki de bu yüzden üþüyorum!..

Üþümeyi sevmem oysa ki;
Dengemi bozar soðuk,
Kimi zaman hýrçýn ve isyankar,
Kimi zaman tatlý þýmarýk kýlar an!

Bazen gerçek yüzlerde
Alýnteri, göz nuru, el emeði;
Bazen nemli sevdalarda
Taç yapraklý merhamet çiçeði olur yüreðim!..

Dengemi bozar iþte...
Kar yaðar, hava soður
Düþlerimin üstü örtülür;
Naylon yaþamlar çoðalýr,
Toprak beyazý, ben karayý giyerim
Kabuðum daralýr, iskeletim kýrýlýr,
Yalan üstüne yalan eklenir,
Dalavere yüzler maskesine sýðýnýr.

Utanýr, kaçarým kendimden
Gözden ýrak bir gezegen olurum!
Mavi-yeþil bir dünya için
Ben bu nehre kurban olurum...

Oturmuþum nehrin kýyýsýna
Ýnsanlýk ölmüþ, ben yeni duymuþum
Aðlarým...
Su ýslak, gözlerim ýslak
Elbette ben üþürüm!..

Rukiye Çelik
28 Ekim 2010
Sosyal Medyada Paylaşın: