Utançlar da Ağlar

Kendini unutturan eflatunum,
Güneþ kokulum, yaðmur gözlüm,
Býçak kemiðe dayanmadan çýkalým yola,
Rüzgarýn ýslýðýndan önce varalým
Daðýn öte yüzüne...

Kýþ gelmeden yapalým
Ömürlük kardan adamýmýzý;
Ben gözlerimi, sen yüreðini
Ödünç ver beyaz adama,
Erimesin ak bedeninde umutlarý!..

Semavi bir sýr gibi dönüp dursun evrende
Karanlýða gömülen öksüz utançlarý,
Aþk çiçekleri yaðsýn üzerine
Aðýrlaþan gök kubbenin altýndan...

Yeni bir gün daha doðuracaksa
Yoksul gecelerinde güneþ;
Yapraðýna sarýnmýþ daldaki çiçek gibi
Ve kýzarmýþ bir dilim ekmek gibi
Azýk olsun bir tutam aþk ona;
Dokunurken karanlýklýklar ýþýðýna!..

10 Nisan 2010/ANKARA
Sosyal Medyada Paylaşın: