MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

DUT AĞACI
halilşakir

DUT AĞACI



*Dut Aðacý

Bir dut aðacýmýz vardý, evimizin önünde
Ne umutlarla dikilmiþ, benim doðum günümde..

Ýki katlý evimizin tam önünü süslerdi,
Azgýn rüzgârlara karþý kendini göðüslerdi.
Boyu boyundaydý evin, gövdesi ve dallarý
Topraktaydý ayaklarý, havadaydý kollarý.
Sihirli fasulye gibi ne çabuk uzuyordu?
Ben dibinde kaldým dutun, o gökte geziyordu.
Dutu bahçeye sýðmazdý, sokaklara taþardý
O mücessem dut aðacý insan gibi yaþardý.
Gözlerinden yaþlar döker çocuk gibi aðlardý
Dökülürken yapraklarý ciðerimi daðlardý.
Rüzgârlar eðdikçe onu inim inim inlerdi
Bir türkü yakardým ona, söylerdim hep dinlerdi;

Dut aðacý, dut aðacý
Aðlýyorsun bu ne acý?
Gölgende hep ana,bacý
Bir ömür yatmadý mý? ..

Ne ulu bir aðaçtý o, avlumuza çakýlmýþ
Sulanmýþ, çapalanmýþ, çocuk gibi bakýlmýþ.
Almýþ ta baþýný gitmiþ, sanki göðe deðecek..
Mümkün mü rüzgârdan gayrý dallarýný eðecek! ..
Kýrýldý mý bir tek dalý, kýrýlýr elim kolum! ..
Mutlaka su verirdim ne zaman düþ se yolum.
Uzanýr yapraklarýyla sývazlardý yüzümü,
Týpký insana benzerdi yaþartýrdý gözümü.
Ne vefakâr bir aðaçtý, ana gibi yâr gibi
Salýnýp vurdukça cama, bir mekân arar gibi.
Rüzgârlar eðdikçe onu, inim inim inlerdi
Bir türkü yakardým ona, söylerdim hep dinlerdi;

Dut aðacý, dut aðacý
Ýnliyorsun bu ne acý?
Meyveni hep ana, bacý
Yiyip te tatmadý mý?

Yarým asýrdýr ayakta yorulmadan duruyor
Arada bir çýrpýnarak duvarlara vuruyor..
Soðuklar çok donduruyor, sýcaklar kavuruyor
Sonbaharýn rüzgârlarý, yapraðýn savuruyor.
Ne kýþtan korkusu onun, ne sýcaklardan bîzar,
Oldukça dut dökülüyor yerlere azar azar..
Uzun yýllar çoluk çocuk, doyurdu bizi duta
Konu, komþu, gelen geçen, hýrsýza ve hayduta...
Ýkram etti kýskanmadan þýralý dutlarýný
Ünü aþmýþtý artýk evin hudutlarýný.
Ele baktý, güne baktý, yorulmadý býkmadý,
Ýhmâlden baþkasý onun gövdesini yýkmadý.
Oydular da bedenini, duttan yaptýlar bir ut
Köklerinden fýþkýranlar yeni dutlara umut...
Oyulurken geniþ beli, inim inim inlerdi
Bir türkü yakardým ona, söylerdim hep dinlerdi;

Dut aðacý, dut aðacý
Ýnliyorsun bu ne acý?
Meyveni hep ana bacý
Pazarda satmadý mý?

Filiz verdi, yaprak verdi, gölge verdi, dut verdi.
Vefâkâr bir ana gibi, hep vermeyi severdi...
Þimdi mutlumudur bilmem, elden ele geziyor
Dokundukça mýzrap ile sîneleri eziyor...

Antalya-2002

Halil Þakir Taþçýoðlu

"BÝZÝM ELLER" þiir kitabýmdan alýnmýþtýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.