anlamıyorum

Anlamýyorum yýldýzlar neden bu kadar uzak,
Gökyüzü neden bu kadar karanlýk
Ve insanlýk neden bu kadar acýmasýz oldu,
Yirmi birinci asrýnda dünyanýn…

Oysa öyle mi anlatýyorlardý þiirlerinde þairler,
Romanlarýnda yazarlar,
Resimlerinde ressamlar,
Bu þirin dünyayý?

Ne deðiþti dünden bugüne atlasýmýzda,
Hangi kara parçalarý ayrýldý birbirinden
Ve hangi denizler kuruyuverdi bizim haberimiz yokken?

Dedemizden kalan bir avuç toprak mý yalnýzca,
Babamýzdan vasiyetimiz unutmak mý kendilerini yoksa?
Ne çabuk unuttuk annelerimizin gözyaþlarýný
Ve ne zaman hapsettik kendimizi sibernetik aðlarýn tuzaðýna?

Yoksa o siyah önlüklü çocuk ben deðil miydim?
Hayat bilgisi kitabýnýn arasýnda kurutulmuþ çiçekler,
Ve beslenme çantasýnda yalnýzca bir dilim ekmek,
Birkaç tane zeytin ile bir parça peyniri olan?

On kasýmlarda beyaz yakasýný çýkaran,
Silgisi kaybolmasýn diye boynuna iple baðlayan,
Kurþun kalemi daha fazla kullanayým diye,
Arkasýna ek yapan,
O kafasý üç numara týraþlý,
Ayakkabýsý yamalý,
Ve de kepçe kulaklý,
Mavi kadife pantolonlu çocuk,
Ben deðil miydim?

Bu kadar yeninin arasýnda nasýl eskidi yaþananlar?

Anlamýyorum….










Sosyal Medyada Paylaşın: