HARUNÎ OKUMALAR

gümüþten kuruntular biriktiriyorum kirpik koylarýmda
Göðsüm sýkýþýyor, dilim dönmüyor
harunî okuyor geceleri ruhum, iyileþeyim diye dört makamdan
geçmiþimden gürültüler devriliyor
bana ne yapacaðýmý öðretme
kendi dilimin üzerine tökezledim
kanýmdan siliyorum yüzümün sana açýk öðretilerini...

daha çok usanç diliyorum kendime
daha kuskun bir sözyüzü...
kendimi iþitiyorum babamýn önünde
topraðýndan avuçlarý dökülen yaþlý bir kadýna dönüyorum
kendime ezberlettiðim ilk akidem:
Benden baþka ben yoktur.

eziyetlerin dilinden sarý bir ülke öðürdüm
gözlerimi mavi siy/ Âh ’ larla oyduðum arka odalarda
beni dýþarýlara çaðýran yalan tebliðlere
diz kapaklarýmda ve tarak kemiklerimde
kirletilmeye hazýr bir heyecan baðýþlarken
ekmek dediler...
sustum


kül yoðurduðum gecelerde
avuçlarýma soktuðum koynumun kanayan nurunu
saðdým çürüyen dirseklerime
ve dudaklarýmý kesip unuttuðum raf diplerine

binlerce kez sayýkladým
...olmuyor
...olmuyor
...olmuyor

yüzümün damarlarýna kývrýlýp aðladýðým geceleri
aynalarýn terkettiði aslým
bana öykünen tarihe göç etti...

benden uzaklarda "dön" dedim dünyaya
ayak diplerimde çenemi dayadýðým dizlerim
bedenimi ters giyip
saçlarýmdan nehirlere verdim bin ömür

parmak uçlarýma gömdüm
seni
...beni...
herþeyi...

harunî okuyan ruhumla...
dönmeyen dilim...
sýkýþan göðsüm...
ve kopuk ellerle gittiðimi söylerlerse
inan onlara...


KAYIPKENTLÝ ...
Sosyal Medyada Paylaşın: