aþkýn kanatlarýnda uçuþan yüreðim eskisi gibi pýrpýr atmýyordu artýk
gözlerimin rengini unutan gözlerin görmeyi unuttu yýllarca kulaklarýmda çýnlayan sesin sevgi dolu sözlerine hasret kaldý çaresizce dudaklarým ismini heran sayýklarken sen baþka kollarda adýmý bile unutmuþsun geçmize çoktan mazi demiþsin
yalan sevgilere liman atan kalbýn bende bulamadýðýn yalanlar mýydý
bizim için aþk en kutsal hazineydi sevgi sadakatli davranmaktý karnýmda aþkýmýzýn meyvesini yeþertirken bir baþýma býraktýn beni yagmurlarýn altýnda þiddetle yaðan yaðmurlar gözyaþlarýmýn eþliðinde ýlýk ýlýk yüreðimden damlýyordu... yokluðunla birlite aðýr geliyordu bu yük
elele dolaþtýðýmýz sokaklar artýk aydýnlanmýyordu kimseler inanmýyordu böyle bir aþkýn bittiðine sürgüne giden mavi yolculuk gemisinde rotasýný kaybeden ben menzile yenik düþtüm savaþacak gücüm kalmadý yüreðimi daðlasamda ne fayda senden kalan son hatýra bende ki bir bütün bilki bu can bedenden çýkmýyorsa doðmamýþ olan bebeðimizin günahýna girmemek içindi..