Cahit Sıtkı’nın yattığı koğuştayım.
Altý yataklý hastane odasýnda
Ardý ardýna çalarken telefonlar
Sevdiðim bekliyor beni cam dibinde
Üstümden geçiyor ard arda vagonlar
Benim güçsüz düþen anlamsýz þavaþta
Dostlar soruyor bir bir neden hastayým
Ve ben Orhan Veli’nin öldüðü yaþta
Cahit Sýtký’nýn yattýðý koðuþtayým.
Elveda demek için vaktim yok artýk
Soramadým tabibime ölmek n’için?
Saç daðýnýk, üstüm - baþým yýrtýk
Zaman bile yokmuþ helalleþmek için
Eþ dost telefonda mecalim soruyor
“Nasýlsýn iyi misin? Þimdi nerdesin?”
Biri “Ne oldu sana ölme lan” diyor,
“Hem neden soluksun neden yorgun sesin”
Ranza da yatarken yorgunum biçare
Sevdiði bekler sabaha bu garibi
Çetele tutar olmuþum aþikare
Radyoda duydum yine öldüren gribi
Gong vuruldu ve vizit zamaný iþte
Baþak kokan eli dokundu tenime
O da ne Tabiblerin yamaný baþta
“Uyu diyor çýkarsýn bayram gününe”
Baþucumda hemþireyi duyuyorum
Diyor “ateþ fazlaca yükselmiþ yine”
Dokunuyor sanýyor ki uyuyorum
Ölüm denen korku içimde kime ne!
Duy zahir Aslý’m hayat bulduðu yaþta
Üþürken Zeynep için son savaþtayým
Ve ben Orhan Veli’nin öldüðü yaþta
Cahit Sýtký’nýn yattýðý koðuþtayým.
Aralýk 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.