Rodin’in düþünen adam heykeli gibi,
Elim þakaðýmda,
Düþünüyor, düþünüyor, düþünüyorum.
Her zamanki gibi;
Ýçimdeki benle, koyu bir sohbetteyim.
Rutin yaþýyorsun,
Senin hayatýn, rutin olmuþ be kardeþim diyorum.
Boþ hayaller kurup, peþinde koþuyorsun.
Bakýyorum da;
Yaptýklarýn ayni þeyler,
Yok hiç bir birinden farký.
Yüreðinde her zaman bir telaþ, tuhaf bir hüzün.
Çýk, gez, dolaþ.
Yaðmurda ýslan, güneþte yan.
Nedir seni inciten,
Kimdir seni bu kadar üzen,
Rutin yaþamaya mecbur eden.!
Býrak artýk rutin yaþamayý.
Bu yaþa raðmen,
Tut sevgilinin elinden,
En masumca, dolu dolu, çýlgýnca yaþa,
Ýçindeki çocukla,
Çocukça.
Saadettin Güven
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.