O güzelim elinle, bir þey alýp verirken Ne de çok özlemiþim, “-Efendim!” deyiþini. Nakkaþ olup nakýþý, gergefinde iþlerken Ne de çok özlemiþim, “-Efendim!” deyiþini.
Ne olursun aðyâra, bir an efendim deme Eðer ki "derim" dersen, sevgimiz gider güme Benden bu kelimeyi, hiç mi hiç esirgeme Ne de çok özlemiþim, “-Efendim!” deyiþini.
Sen ‘efendim” dedikçe, ruhum huzuru bulur Gam, keder bir þey kalmaz, sâde mutluluk solur Beni bu kelimeye, hasret koyma ne olur Ne de çok özlemiþim, “-Efendim!” deyiþini.
Adadýysan canýný, ben ben deðil senim de Yoluna kurban olam, senin olsun tenim de Ne olursun peþ peþe, “efendim” de, “benim” de Ne de çok özlemiþim, “-Efendim!” deyiþini.
Tatlandý þeker dilin, o kelime sindikçe Daha da güzelleþtin, esen rüzgâr dindikçe Gül’üm, Can’ým, Cânân’ým, her adýný andýkça Ne de çok özlemiþim, “-Efendim!” deyiþini…
Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.