ipek mendil

dut aðacýnda salýnan yapraktým bir zamanlar;
bulutlarýn aðzýndan
yaðmurun dilinden dinlerdim þarkýlarýmý,
canýmý sýkarsa susuzluk
rüzgârýn cümbüþüne uyar
bir esintiyle oynar
oynaþýrdýk kardeþlerimle…
kuruyarak ölmektense sonbaharýn sonunda
sarýya sarmalanarak yere düþmektense
deli fýrtýnanýn elleriyle dalýmdan koparýlýp
anamýn gövdesinden ayrýlarak savrulmayý düþlerdim hep.

birden kemirildim,
ipek oldum karnýný doyuran bir böcek marifetiyle;
eðrildim
büküldüm büklüm büklüm
tezgahlara düþtüm
dokundum aþkýn emeðiyle.

halý da oldum görmemiþlerin ayaklarý altýnda
gömlek de oldum gösteriþli kadýnlarýn sýrtýnda,
haným kýzýnýn çeyizine bohça oldum hiç utanmadan
sýkýlmadan sardým genç kýzlarýn bedenini.

bir parçam da ipek mendil oldu;
iki iþveli göz
bir yalanlý söz alana dek sattýrmadým kendimi pazarlarda.

yâr beni göðsünde gezdirdi
sevdiðini sezdirdi boynundaki teri silerken,
bir akþam üstü gezerken sahilde
bilerek düþürdü yere
sonra dönüp gülümsedi
ardýndan gelen beyzadenin gözlerine.

oysa ben
kesilmeye
biçilmeye gönüllü olmuþtum,
sevdiðim aðlayýnca
gözyaþlarýný sileyim
yanaðýna deðeyim diye.

ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın: