Ve
Fitne…
Ýki fitilde yanar, bizde fitne alevi,
Biri Türk-Kürt fitili, biri Sünni-Alevi…
Uygarlýk yarýþýnda, koþmak varken el ele,
Neden bitmez acaba, bir türlü bu velvele…
Kök bir yana, bin sene etmiþ bizi et-týrnak,
Ýzmir kadar bizimdir, Mardin, Hakkâri, Þýrnak…
Kime fayda saðlar ki, birbirimizi kýrmak,
Aklýn-mantýðýn emri, kardeþliði haykýrmak…
Daha kaç gül solacak, silahýn gölgesinde,
Ne zaman yaz olacak, zemheri bölgesinde…
Ehli Beyt’e muhabbet, þahadetin gereði,
Dayanmaz Kerbela’ya, hiçbir insan yüreði…
On dört asýrlýk yara, kanasýn mý böyle hep,
Çýkmaz mý her devirde, bir-iki Ebu Lehep…
Yezit kan bulamýþsa, o kopasý eline,
Nasýl ortak olurum, de hele ameline…
Günahsýz gönüllere, niye diken ekelim?
Kardeþliðin önüne, niye duvar çekelim?
Huzura duramazsak, eðer biz ayný safta,
Hoþgörü, sevgi-saygý, kalmaz mý yalnýz lafta…
Biz deðimliydik harpte verip omuz omuza,
Siperleri dar eden emperyalist domuza…
Þimdi, baþka biçimde, oynanýr ayný oyun,
Heyhat, bunu görmeyen, ya haindir ya koyun…
Nefsini karartmasýn, sakýn sahte övgüler,
Bil ki, bu halimize, hepsi de kýs kýs güler…
Çaðdaþ Cumhuriyette, her ses elbet duyulur,
Makul olan görüþe, er ya da geç uyulur…
Ýkinci sýnýf yurttaþ, var mýdýr bu ülkede,
Yokluða da ortaðýz, varlýða da mülke de...
“Ne mutlu Türküm” demek, kültür köklü bir histir,
Genle-kanla iz sürmek, karanlýk bir bahistir…
Atamýzýn yolunu tutalým iþtiyakla,
O’dur zira uyaný, en çok mantýða-akla…
Þu ay-yýldýza bir bak, var mý dünyada eþi?
O da bekler biz gibi, huzur denen güneþi…
Özlediðimiz huzur, ne gümüþ ne altýnda,
El ele vermek gerek al bayraðýn altýnda…
Üstte “düþman” kardeþler birbiriyle sürtüþür,
Altta bu yurdu bize vatan yapanlar üþür…
Israrýn gereði yok, fitne denilen þerde,
Cayýr cayýr yanarýz yoksa ruz-i mahþerde…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.