Ve
Mahzun Gönül…
Kimse bilmez ki nice, mahzun gönlümün ahý,
Boynu bükük duruþum, sanma aðyar elinden…
Hasret bir uzun gece, yar elinde sabahý,
Çýrpýnýr gönül kuþum, nazlý bir yâr elinden…
Hicranla yana yana çöl gibi kavrulmuþum,
Hüzünle elden ele kül gibi savrulmuþum.
Aç kurtlara yem olmuþ dal gibi devrilmiþim,
Sararmýþým solmuþum, bitmeyen zâr elinden…
Her dem aþký inleyen, bir divane bülbülüm,
Her ne etsem bilmiyor, halimi nazlý gülüm.
Neyleyim her geçen gün, katlanýyor müþkülüm,
Yýllardýr gönlümdeki, sönmeyen nâr elinden…
Þu üç günlük dünyada, demler sürecek yerde,
Sevdi de deli gönül, düþürdü beni derde.
Eriyor þimdi ömrüm, hasret denen kederde,
Þu saçýmdaki aklar, sanmayýn kar elinden…
Bunca gam yeter deyip, yârdan geçmek var amma,
Sevip de ayrýlmayý, o kadar kolay sanma.
Günden güne zorlaþýr, içimdeki muamma,
Bir yandan yâr elinden, bir yandan âr elinden…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.