GELME

Ellerimi tutma.
Kayýp gidersin.
Zira en parlak yýldzlarý bile söndürdü bu el.
Çünkü ben karanlýk günlerin bekçisiyim.

Bakma gözlerimde ki yeþilliðe.
Bakma yaðmurda ýslanan lacivert paltoma.
Hiç bir fidan yeþermez.
Hiç bir aðaç meyve vermez bu bahçede.
Ýçinde kara bir mazi var.

Ýþte bu yüzden tutma ellerimi.
Çünkü benim kendime ayýracak umudum bile yok.
Bir de sen yük olma, hayatýn yüklendiði þu omuzlara.
Bu yüzden, gelme.
Gelirsen alýþýrým seni görmeye.
Alýþýrým seni sevmeye.
Bir kara daha eklenir mazime.
Bir yýldýz daha söner, yerlere inmiþ göðümden.
Bir býçak daha saplanýr ellerinden göðsüme.
Yine baðlanýrým sevdanýn kör düðümlerine.
Ve sen yine gidersin.

Gelme.
Alýþmayayým sana.
Gelme.
Çünkü bir yürek, ayný kurþunla iki kez vurulmaz.

Fazla kaçýrsan da iþin tuzunu, biberini,
Yüreðim, sýcak pýnarlarýný yudumlamaya doymuyor.
Serinlemese de içim bir nebze,
Yanýp kavrulsa da bedenim, vazgeçmek zor...
Bu yüzden gelme.
Çünkü sen gelince, git demek zor oluyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: