Sen Gittin
Sen gittin hüzün çöktü; güller, laleler soldu,
Rengi gitti baharýn, sapsarý hazan kaldý.
Sen gittin koptu tufan, göçtü dünya baþýma,
Kan aðladý yüreðim, karýþtý gözyaþýma.
Sen gittin adýn girdi; düþüme, hayalime,
Hala sayýklýyorum, unutmak ne kelime…
Sen gittin mavi dünyam, kara zindana döndü,
Ay çekildi gecemden, yýldýzlar bir bir söndü.
Sen gittin hiç gülmedi, inan bir daha, yüzüm,
Sanki artýk yetimim, sanki artýk öksüzüm.
Sen gittin her þey bitti; neþem, sevincim bitti,
Ruhum usandý tenden, bedenimi terk etti.
Sen gittin kahra düþtüm, geçti her günüm yasla,
Sevemedi bir daha, küskün yüreðim asla.
Sen gittin zehir oldu; ekmeðim, suyum, aþým,
Hicranýn peþi sýra, aktý gitti gözyaþým.
Sen gittin vurgun yedim, dalýp her gün hayale,
Ben sende yaþýyorum, görüp duymasan bile.
Sen gittin þiir oldun, yazýldýn her güne bir.
Söyle bu kara sevda, deðildir de ya nedir?
11 Mart 1991 - Pazartesi/ Bilecik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.