TORNACI USTASIYIM

Giderken arkandan
Senden kalan yüzümü
Yýrtýk atýyorum önüme

Oturup bakýyorum sonra
Solan renginin bana benzemeyen
Yönlerine

Kendim olamayan parçalarýn benden
Ödünç armaðanlarýný týrnaklarýmla
Kazýyorum tenimden

Týrnak uçlarýmda biriken kirleri
Býçak ucuyla yontuyorum
Bir bir

Yerde biriken bir çöp yýðýný
Geçmiþimin benden olmayan
Üvey çocuklarý

Kulaklarýmda acýnýn keskin haykýrýþlarý
Ýçimde büyürken
Gölgem ayaklarýmda ruhuma kýlýç çeker

Ama nafileydi kararlýydým
Yontulmaya!

Kimseye dair bir þey kalmayacaktý bende…

Tornacý ustasý titizliðinde yontuyorum
Bana benzemeyen yanlarýmý
Elime ne geçerse koparýp atýyorum
Acýnýn orta yerinde boþluðun midesine

Parçalarým benden aðýrlýðýnca,
Birikiyor önümde
O kadar çok sinmiþ ki yabancý soluklar
Tenime asrýmý yýkasam paklayamam
Her halde son soluðumda

Aklým kesik makasýn ucunda
Dil yalatýyor yerde sürünen
Hayatýmýn ikiz kulelerine

Ben ise
Benden düþen parçalarýn özlemlerinde
Gözlerimi karanlýklara salýyorum
Kör kuyularda
Birikmiþ eksik yanlarýma

Kendimi dikip topraða tekrardan
Filizlenip yeþermek umuduyla
Budanmýþ dallarýmdan
Göðün maviliðine el uzatýyorum
Korkakça…

Düþüyorum birden ruhumdan
Kendimden düþerken yere
Gözlerim içimde büyüyen
Çaresizliðime aðlar…

Sosyal Medyada Paylaşın: