SİMLİ AYNA

Kýrýldý simli ayna
Ve parçalara düþtü yüzüm
O gün ne þavkým kaldý sularda
Ne daðlarý þehirlere sürdüm

Ben aslýnda çok þey demedim aþk için
Üstelik çok þey bilmedim (ben)
Yine de suç sayýldý yüreklerdeki yerim

Yaðmurlar üþüdü ellerimde
Ellerimde o gözyaþlarýnýn izleri varken
Bir eski sonbahar akýyordu iliklerime
Bir de keþmekeþ akþamlara sinen
Baþýboþ sokaklarýn densizliði

Gidip de kaybolduðum yerlerde
Kör olup sustum da ne oldu
Ki yeniden Ýstanbul’u ezberlettim dillerime

Oralarda kalmak ömür gibi güçlüktü aslýnda
Oralara alýþmak ölüm gibi hiçlikti
Sevincimi yitirdim geçmiþim için
Dahasý þer oldum yaþamadýðým anýlara

Þimdi bir itiraz sayýn beni
Belki bir intihar arifesiyim
Ve iþte dostlar yine geldim
Aðzýmda buruk bir þarký
Cebimde yetim þiirlerin ahý var

Az buçuk içelim derim
Az buçuk misafirim
Benim derdim benimdir ya
Siz aldýrmayýn bu hallerime
Akþam deðilse vakitlerden en gece
Ama ille de sabahtan önce
Kederimi de gizleyip gülüþüme
Buralardan giderim yine


Ahmet Can Akyol

Sosyal Medyada Paylaşın: