Herkes gitti asuman
Söndü bir bir umudun ýþýklarý
Cývýl cývýl bir meydan ortasýnda
Taþtan korkak bir heykelim
Direniþin en kýrýlgan anýnda
Kendimi sana akýtmak vardý ya
Ne kadar rahatlarsa o kadar acýyor
Bu yükü dolu gözlerim.
Hep o bildik inilti
Ýniyor yamaçlarýmdan
Çekiyor bulutlar gölgelerini
Hücrelerime ilikli sýkýntý sýzýyor damar damar
Uðursuzluðuma yanaþýyor uðultu
Açýyorum hayat penceresini
Deniz olsam bu kadar susardým ...
Sokaklarda küflü tiner kokusu
Her þey gurbet yalakasý olmuþ
Döþümün tahtasýný söke söke
Saklanýyor titreyiþlerime sus payý
Bir yetim gülüþü yeþeriyor yanaklarýmda
Yer yarýlsa sýðamam
Ben kaç taneyim asuman .
Bir daha dertleþmek yok
Sormak soruþturmak yüzleþmek yok
Kaldýr yüreðimden þu aynasýz enkazý
Bakýþlarýn demlensin bir daha
Dinsin bu çenesi düþük gözyaþým
Bir daraðacý kondu rüyama
Asýyorum dünden kalan ne varsa
Siliyorum duvarýmdaki yazýlarý
Annem kadar acýysa da
Ayaklarým kadar eski ve tanýdýk
Sen yine ört üstümü
Kanasýn nefesimin kiri
Bir gemi daha var belki o
Umudum bitmeyen hayalim
Ýyi deðilim asuman iyi deðilim ...