Oldum olasý sevemedim bir türlü
Hazan Mevsimini.
Ýçimde kol geziyor hüzün, yine bu
Eylül akþamý.
Sapsarý olmuþ, yere düþmüþ yapraklar.
Hüzünlü gözlerle bakýyor onlara
Dallarda kuþlar..
Bilmiyorum; kim bilir, ne düþünüp,
Neler anýmsýyorlar.
Belki de bir gün, bizde, bu dallarda
Olmayacaðýz diyorlar.
Kuþ dilini bilmek, öðrenmek geldi
Bir an içimden.
Kuþlar niye hüzünlü, ne düþünüyorlar
Bilemem.
Ama hazan mevsimi geldiði zaman
Benim Ýçim acýyor.
Eylül akþamlarýný sevmemem belki de ondan.
Her hazan mevsimi, her eylül akþamý,
Bana; ayrýlýk ve ölümleri hatýrlatýyor.
Korkular, bu gece yine kol geziyor odamda.
Nasýl korkmayayým,
Nasýl sevebilirim Hazan mevsimini,
Eylül Akþamlarýný!
Kafeslerinden çýkmýþ, yýrtýcý canavarlar gibi,
Ayrýlýk ve ölümler,
Yine üstüme üstüme geliyorlar.
Sanki bana saldýracaklar..
Saadettin Güven
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.