ý/
kavun deðil ki hayat koklayasýn dibini…
//düþlerime apýþma, incitme çocuk
onlar sokak kenarý çamurlarý…//
ýý/
haydi! dostum;
boþalt içindeki yediverenleri
düþürme dilini çamura
güle düþ ki bülbül desinler.
sen güldün (g)özümde
hiç hazan vurmayan yapraklarýna
sen, ateþtin suda aðlayan
sen mecnundun çölümde savrulan
sen…sen…
güneþimdin yüreðimi kavuran
sakýn düþme g/özümden
ýýý/
azap çiçeði misin kýþ ortasýnda açan?
aþk darbesinde ilk terk eden gemiyi
fareli köyün kavalcýsý tanýdýk bir efsane bu masalda
efsun-i bir týný yükselir “kaplumbaða terbiyecisinin” asa’sýnda
kör bir ýþýk aydýnlatmasý gün ortasý kýzýllýðý
düþme fenerimden
bu gün, düþ/ümün sýnýrlarýnda dolaþan kýzgýn fýrtýna
hafifce sýyrýlmýþ üstüme örttüðün sevgi yorganý
üþüyorum ayazýnda
dolaþma habersiz bahçemde gizli gizli
ya çal kapýyý adam gibi
ya da; çek git gidebildiðince…
ýv/
ayrýlýða gülemem “bulut gözlüm” bilesin
ateþe düþmüþ bir kere özüm
gebersem de aþkýndan sevginden
gözlerimi kirpiðime asar giderim.
bak dostum!
ben sevdiðimde, adam gibi sever
gittiðinde; tükürdüðünü yalamadan…