büyüttüm ellerimi, avuçladým geceyi;
tek nefeste soludum yýldýzlarý,
zeybek ahýnda züleyham,
yan yüreði külhan...
tanýdýk deðil bu intizar, yabancý ölüm,
feryadý sessizlik diyerek iþittim;
bu son kabahatim..
yüzü gölgesinden siyah bulduklarýmýn;
kendime yumruðum , kendime tekmelerim,
vahada serap geceler, ýlgýt ýlgýt aðýt,
uzak diyarlada ekmeðim;
yok oldu ya ! hakikatlerim,
bu son kabahatim..
sahte þairiyim mýsralarýn,
babasýný ecel sanan bir çocuk,
yaþý bedeninden taþýnmýþ isimsiz yokluk..
baksam; gözlerim aldýðýnca her þey hatýra,
günler kime doðdu battý, neyin hatrýna..
döküldü istiklal saçlarým, baþýmda kel hüriyet,
ahlakým edepsiz namus zürriyet,
kapattým kapýlarý kýran kýrana;
sana benden çok bahsettim ,
bu son kabahatim...
ayný otobüs, ayný koltuk;
ayný cam kenarý ve yollara dalan ayný bakýþlar,
ardým sýra sönen koca þehir, cadde kenarý ýþýklar,
hayallerim bitmeden ulaþsam bari,
sarmadan yanýmý kara kýþlar,
maneviyatýma býraktým seni;
azda suni aþklar, fark edilmeyen farklar,
sevdayý zihniyetimden çýkardým,
bu son kabahatim....
’ ........ sezeryanla aldým ay tanesini geceden;
narkoz etkisinde uykular üfeledim gözlerine,
düþlerini sabaha hatýrlamaman dileðiyle..
sakýndýðým çöptü bu þiir;
marhameti esirgeyen se kalem,
özürsüz muhabbetim bu da son kabahatim..
isimsiz þiirler
karan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.