Yürüdüðüm her sokakta bir aný, Dar geliyor artýk bana, Bu þehirler. Bazen almasýný bile istiyorum, Allah’tan, Verdiði bu caný... Hayatým, “Keþke”lerle, “çünkü” lerle doldu. Önümü aydýnlatan güneþ, Kayboldu. Karardý birden sema, Yýldýzlar bile aðlamaklý... Gece, Örtüyor perdesini, Gözlerimin önüne... Tutsa dizlerim, Koþacaðým, Senin olmadýðýn yerlere... Beni býrakmayan, Bir tek þey var: Gölgem... Ve beni tek seven de o. Ve yine, Bir uçurum arýyorum, Gecenin ayazýnda. Karlar yaðdýrdýn yine saçlarýma, Bu yaz gününde... Herkes, her þey düþman bana, Gece, Sokak ýþýðýný bile, Örtüyor üzerime, Düþün artýk... Varlýðýnda korkum bu; Yokluðunda, Neler yaparým?
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.