bu gün cami çýkýþýnda bir anne gördüm, yaðmur yaðarken o el açmýþtý. biz þemsiye altýndayken, çocuðu kucaðýnda ýslanýyordu… moraran elleri bomboþtu. baktýk… ama, görmezlikten geldik. hepimiz, para atmadan ve utanmadan, hutbede dinlediðimiz; “komþusu açken tok yatan…” sözlerini hatýrlamadan, geçip gittik…
az önce okuduðumuz dualar camide kaldý, ve…hüsnü zanlarýmýz kapýda suizan oldu. hiç birimiz o’na inanmadýk… hiçbirimiz, bir nebze… önyargýlarýmýzdan arýnýp, “kim olursan ol…” çaðrýsýna örnek olamadýk… hepimiz, bu cuma… üç kuruþ para, bir o kadar da sevap(!) kazandýk… paralarýmýz cebimizde, lakin…insanlýðýmýz sýnýfta kaldý… Sosyal Medyada Paylaşın:
Entellektüel-41 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.