Ýzin silinmek isterken benliðimden, Yaramýn acýsý yayýlýyor ruhuma birden. Her dem;günün yarýsýna hakim oluyor ay,güneþe raðmen, Ve kýrýlýyor kalem...
Ýzlerimde kalan yanlarýn isli, Ölüp ölüp dirilirken,ölmeyen yanlarýmdan tiksiniyor ruhum, Ve yine zulamda ruhun, Her an ölüm yalnýzlýðýna mahkum!
Gönül yangýnýmýn son avazýnda hayat. Çalýnýyor avuçlarýmýn arasýna sakladýðým çocuk, Saf yanlarým köreliyor, Büyüyor intikam nöbetleri, Gece üç beþtende öte...
Toprak taze tohum vermiyor Gülün kokusu bitiyor, Acýtmýyor dikenler. Ýðreti bir yaný var her gelen baharýn Ne çiçekler kokuyor bu kentte Ve aþk soluyor...!
Sosyal Medyada Paylaşın:
agut41 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.