DÜŞÜŞÜM

acý çekiyorum,
göz yaþlarým ne kadar hafifletebilirler ki acýmý?
yüreðime saplanan bir býçak,
keskin sonu bile görülmeyen derin acýlar.
her tekrar düþüþlerim de tazelenen yara izi derinlikleri ,
sýzlayan deðil kanayan bir yaradýr içimdeki,
nereye kadar sürecek,
bu sonu gelmeyen fýrtýna?
sanýrým mahþerde de sürecek,
ebedi ezeli...
çocuk olan yanýmý da kaybettim,
kahretsin!
artýk umutla beklenen acýlarýn sahibini de aldattým,
oysa beklenilebilecek tek þeyim...
yalnýzlýktan kaçmak sanýyordum umutsuzluðu...
anlamamýþým yitirince umudumu yalnýzlýða ,
þimdi düþtüðümü anladým.
þu an var olan benide yitirmekten,
onu da kaybetmekten korkmadýðýmý anladým,
çünkü sensiz ben!
zaten yokuþ aþaðýya yuvarlanmýþ,
asla kaldýracak birinin bile olmadýðý,
sesi çýksa da duyulmayacaðýný
o karanlýkta sisli ve soðuk olan ,
evet görüntüsü çirkin olan resmi!
defalarca kanayan yaným biliyor,
ve bu da artýk herþeyi anlatýyor,
sonum oluyor...
düþüþüm...
ölüyorum!




Sosyal Medyada Paylaşın: