ýþýðýna dokunamadýðýmýz, gök bakýþlý hayat þurada
kýyýmsýz gözlerle bekliyor yaný baþýmýzda medeniyetle el ele
adam olmak için tek hamlemiz olmadý potasýndan geçmeye
ýskalayamadýk bile
kendimizi esaretin kazýðýna zincirleyen zavallý bendeganlardýk
bizdik karþýlýðý, aynalarda tanýmak istemediðimiz yüzlerin
uyandýramadýk duyularýmýzý sarhoþluðumuzun rehavetinden
maskelerin altýnda renk deðiþtiren suretlerimize saklandýk
densizliðimiz çizmelerimizi / vurdumduymazlýðýmýz boyumuzu aþtý
gayet müsterih olduk katakullelerden
kuruttuk göðsümüzdeki belemir çiçeklerini
yerine kaktüsler ektik
ve hiç bir ölüm titretemedi vicdanýmýzý
iþlenmiþti beynimize asalaklýk
yýldýzlarý söküp bulutlarý astýk mavilere
vebalini doðaya mal ettik
doðrulara kelepçeledik dilimizi
sonuna kadar açýktý yalanýn kapýlarý bize
mütemadiyen zaafýmýzdý figüranlýk
unuttuk aþsýzlýðý / iþsizliði unuttuk /sürüldük / güdüldük
oyuna zorlandýk çetrefilli senaryolarda
þeytana yandaþçýlýk yaptýk sicili bozuk hüviyetlerimizle
emrivaki mayýnlar döþedik uygarlýðýn temeline
kendimizle gaflete düþtük
çaðýn merdivenlerinden çýkýp i mgesi bozuk þiirler yazdýk medeniyetin duvarlarýna
harcadýk edebimizi / edepsizliðimizle
yazamadýk daðlara hakiki sevdalarýmýzý
aþký taþlara çivilyemedik
al yazmalý / gül yüzlü / servi boylu sevgililerdik
kýramadaðýmýz tabulara gizlendik
günün gözlerindeydi gerçekler / göremedik
biz cehenneme odun toplamakla meþguldük
ve kendi mezarýmýzý kazmakla
toprak hiç kabul eder mi melunlarý
müzmin bir sýzýdýr göðsümüzdeki dikiþsiz yara
sömürülen / söndürülen istikbalimizdir keþkeler
kamçýlandýkça susmuþtuk
ne çýðlýk çýðlýða çocuklarý duyduk / ne de vicdanlarýn sesini
barok müzikleriyle bastýrýldý kurbanlarýn dinmeyen aðýtlarý
bütün faili meçhul katliamlarýn tanýðýydýk biz
beþ para etmez riyakar benliðimizle
satýlýða çýkarttýk hürriyetlerimizi bitpazarýnda
geçirildi diþlerimize künyelerimiz bir bir
neticesine cehalet zayiatý dediler
utanmadýk boynumuza takýlan boyunduruktan
mertliði namertliðimize gömdük
kimi zaman katil bir ejderha olduk deðerlerimizi yutan
kimi zaman özgürlüðün boynunu vuran cellatlar
velhasýl;
güzel olan ne varsa kokuttuk nefesimizle
açamadýk esaretle mühürlü dudaklarýmýzý
özgürlük yasak bir cümleydi aðzýmýzda
bizler gülmeyi bilmeyen palyaçolardýk
çokça alemleri güldüren kendimize
ey insanlýk… baðýþla sefilliðimizi
telafisiz ve emsalsiz bir ihanetti kendimize olan sadakatsizliðimiz
aldattýlar bizi yalancý tanrýlar
þimdi çaresiz mucizeler bekliyoruz düþtüðümüz kör kuyulardan
ve affedici hikayeler hazýrlýyoruz utanarak / savunma bazýnda
oðlumuza / kýzýmýza
sömürüldük...
masallar dinlerken uyuduk
unutulduk kapý arkalarýnda
dokunamadýk göðün gözlerine
insan olmayý unuttuk
unuttuk niye doðduðumuzu
kim niye öldü unuttuk
09 / 09 / 20010 / N_Erol