Bir ömür sevgisinden mahrum kaldýðýn, Baban ölmedi yavrum, ÞEHÝTLER ÖLMEZ..! Diðer bebeleri görüp bükme boynunu, Emrullah’lar SOLMAZ, Mehmet’ler ölmez.
Ana-baba, bacý-yârdan geçmek zor, Ecel þerbetini elbet içmek zor; Ýnsana en fazla bu ayrýlýk kor…Ama; Emrullah’lar SOLMAZ. Mehmet’ler ölmez.
Gölgeler düþürme o gül yüzüne, Koymak ister miydi seni hüzüne..? Bu boþ vermiþ halin, ahvalin niye..? Mehmet ÇELÝK ölür, Mehmetler ölmez.
Atýlýp boynuna öpmedin belki, El-ele tutuþup gezmedin belki, Fakat körpe kuzum çok iyi bil ki; Emrullah’lar SOLMAZ. Mehmet’ler ölmez.
Sen Helkýsý-Melatoyu bilmezsin, Sen yetimsin, bilirim ki gülmezsin, Metin ol çocuðum sen ezilmezsin, Mehmetçikler ölmez,emaneti ezdirilmez…!
16 EYLÜL 1992’de þehit düþen Mehmet ÇELÝK ve 31 TEMMUZ 1993’te þehit düþen Emrullah SOLMAZ’ýn (Batman-Kozluk-Gümüþörgü)þahsýnda tüm þehitlerimize, onlarýn dul ve yetimlerine ithaf olunur.
Ömer CÝNKARA Kaman Eðitim Kampý/KIRÞEHÝR 28 TEMMUZ 1995 Saat:1430 Sosyal Medyada Paylaşın:
ibesya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.