þimdi yalnýzlýklar ne çok ben çizse ufka tedirgin olur bulutlar
çünkü þehre dolan yaðmurlar yorgundu gülüþlerimin üstünde
hüzün taþýyan karanlýðým battýkça aynalarýna
gecene deðiyor ellerim
çizdiðin resimlerden
aralýksýz taþýyorum acýný
kimi ölümleri uyandýrmadan ýslak gözlerine
bir çocuðun dudaðýyla öpüyorum yorgun özlemlerini
belki de baharlarý baþlatýyorum sokaðýnýn baþýnda
gölgemden kalkan kuþlarýna aldýrmadan
saklý yüzümle topraðýnda duruyorum
çýðlýk bir yeþilin sevincinde
yüreðimi vuruyorum düþlerine
sabaha kalktýðýnda gökyüzünün mavi olmasý
bu yüzden...
sus bir zamana kaçýþýn tohumunda uyurken aþk
sen umut renginde oradaydýn
küskün ýþýðýn teninde þiirlerim bencildi ama
çýðlýklarým denizler kadar masumdu
ve ansýzýn serinlikti iklimim
güneþe bakan
kim bilir
dilleþsen yalnýzlýðýmla dünü gün yapacak fotoðraflar
dallarýmda uç veren meyveler tanýyacaklar seni
yanýk tenli bir havanýn gizinde uluyor yaþamým
ve takýlýyor nefesim kimliksiz bir yolculuða
þimdi ayarý bozulmuþ bir sýzýnýn dilinde yoðrulmakta sözlerim
ellerimde bir avuç gözlerimdeki kenti büyütmekte