“muzur bir kalem alyansý var parmaðýmda
öyle bir parlýyor ki”
körmüþüm
haberim yok…
iç sesi ile daðýlan bir mahþeri
kýyam etmiþ gözlerine devirirken zamaný
ruhundan çekilen acýya merhem olur o an
külli aþk’ýn lisaný
kaderi noktasýz bir virgüle baðlayýp
hangi kalemdi yazan
oysa suskuyu tavaf ederken ellerin
yan yana uyuyordu yalanla dilin
sine rahle
sabýr tespih
aþk kitabý mukaddes
sevmekle baþlayan gaye
zahire örtü
okumasýný bilmiyorsan eðer
hiç olmazsa bir kere sev
yazandan ötürü
kar tanelerinde mavi
soluk soluða intihara yuvarlanýrken
hayatýn rövanþýnda yalnýzdýr ruh
her gece tanrýya küser
suçlu en çok ben olandý
günah kanatlanmýþ melekler affýnda
mesneviler tedirgin
derviþler kabulsüz
dizeler rüku
i mgeler secde
þair kitabý mukaddes
düþle baþlayan gaye
þiirin ömrü
okumasýný bilmiyorsan eðer
hiç olmazsa bir kere sev
yazandan ötürü
mümkün kýlýnmýþ riyazet içinde yaþamak
nefsimizle ne mümkün oynaþmak
kaçtýkça illet bir sevdadan
ne kalýrýz ne de gideriz buradan
gitmeye kývrýlmýþsa bir son
uykusunda sayýklar adýmýzý
kinleri içimizde büyütür
sonu belli seyirler içinde
varlýk fikir
yokluk zikir
“ben” kitabý mukaddes
hiçlikle baþlayan gaye
ölümün ömrü
yaþamasýný bilmiyorsan eðer
hiç olmazsa bir kere sev
yaratandan ötürü…