Aþk dediði beþeriyetin, yaldýzlanmýþ birkaç söz. Ýkimiz de ukbadayýz. Sen ve ben... Mana ile öz. Lime lime parçalanacak elbet bir gün bedenim. Elini uzat biz seninle sonsuzluða göçelim.
Fani hayat dediysek, her þeyi de fani deðil ya! Allah’a adanmýþ ömürler vardýr, sýðmaz ukbaya. Takýp kemendini en ücra köþesine ruhumun, Manasý oldun baþtanbaþa topraðýmýn, suyumun.
Tutsaðýn oldum. Þimdi alevli, sarp kayalardayým Baðýrsam çýkmaz sesim, sanki dipsiz kuyulardayým Ýnce bir tül çekilmiþ, varlýkla yokluk arasýnda Tutup kaldýrsam tülü, görsem kim neyin sefasýnda
Masum ve özgürce haykýrýþlarýna güvenerek, Ebediyete yol aldý seninle, dönmez bu yürek Sahici rüyalarýn bitmeyen hikâyesi olduk. Ýkimiz de vuslatý, Huda’nýn takdirine yorduk.
Rüzgârýnda uçurtmamýn, hayallerimizi savurdum Ýlmek ilmek dualarýmda yalnýz seni dokudum Fezaya çýkarak, gökyüzünde saklambaç oynadým Arþa kadar ikimiz için kalacak yer aradým
Ne gelir elden, odur ki Yaratýcýdan dileðim; Bütün günahlarýný, senin yerine ben çekeyim. Uyanýnca hayat uykusundan, yeþererek birden Arkandan sarýp kollarýný, öpeceðim ensenden
Þimdi gök kapýsýndan yolladýk umutlarýmýzý… Kader bezemiþ, ezelde karmýþ hamurlarýmýzý…
Rifat SAÐLAM
Sosyal Medyada Paylaşın:
rifatsaglam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.