ŞEHİR VE YALNIZLIK

ÞEHÝR VE YALNIZLIK

Ha aydýnlýk,
Ha karanlýk.
Ha da yapa yalnýzlýk.
Þehrin ortasýnda olsan da,
Bütün cadde ve meydanlarý dolansan da,
Gurbetse, sevdiklerin yoksa.

Öncekiler gibi bir gün bitti.
Yedim ümitlerimi bugün de.
Önce birer birer insanlar gitti.
Ayak sesleri, konuþmalar duyulmaz oldu.
Ve güneþin son kýzýllýðý da soldu.
Sessizlik sardý etrafýmý çepeçevre.
Benden baþka yaþayan yok þehirde,
Yalnýzlýk sert bir buz gibi,
Karanlýk içimde þimdi.
Vahþice bakan binlerce göz,
Sanki karanlýkta parlayan,
Çelik hançerler var.
Uzaklarda artýk hayat.
Kimi beyaz ýþýklý pencereler,
Yeþil perdeler yarý açýk.
Görüyorum tüllerin gerisinde.
Sürüp giden sevgi ve canlýlýk.
Sonra üç beþ minareden,
Ezan sesleri baþladý, öteden beriden.
Ta derinden dinliyorum.
Ah! Bitmesin diyorum.
Ve o safta, o vakitte,
Kaç mü’min toplanacak biliyorum.
Ve sonra duymuyorum.

Buruk acý yüreðimde,
Yine yapa yalnýzým þehirde.

Kimse düþünmüyorsa seni.
Yoksa insanýn gerçekten bir seveni,
Ha aydýnlýkta, ha karanlýkta,
Ha da þehirde olmuþsun,
Fark etmiyor, yaþamýþsýn, ölmüþsün!

21.02.1985 Beypazarý

Sosyal Medyada Paylaşın: