GÜVENEMİYORUM
Elbette ki: Beni yakan þu garip sözüm.
Aðlatanlarsa dostum iki gözüm.
Þu mübarek günde sýzlýyor özüm.
Güvenemiyorum yaþadýðýma bile.
Þu kahpe hayat kocatýr beni yirmi yaþýnda.
Sevenim yoktur eðri bastondan baþka.
Bilirim ki sevilseydim, yalnýz kalmazdým þu hayatta.
Güvenemiyorum kendime bile.
Düþmanlarým vurdu geçti, bayram gününde.
Sevinçlerim dökülür gözyaþlarýmda lime lime.
Ezilmiþliðim son bulur ailemin elinde.
Güvenemiyorum babama bile.
Yaþanýr mý para diyenlerin içinde.
Ezan yine okundu, hani camiye gidenler nerde?
Köyümün halký, cümleten fitnelik peþinde.
Güvenemiyorum zamana bile.
Taþladýlar bedenimi gariplikten mi bilmem.
Bunca þeyden sonra insanlarý sevemem.
Beni bu hale düþürenleri, kapýmdaki itten yüksek göremem.
Güvenemiyorum artýk: Hal içinde halime.
Mahmut Enes, namert sözü acý gelmiþ sana.
Mertliðin pörsümüþ, kötülük karþýsýnda.
Canýn deðil, hayatýn lime lime olmuþ buralarda.
Güvenemiyorum: Hakk’ dan baþkadýna.
01/09/2004
Mahmut Enes YÜCEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.