SENİ

Bilirim suskunluk yorar seni, belki de boðar
Issýz ormanlar gibidir duvarlarým

Çalýntý bir gökkuþaðý olurum;
Gülün bülbülle aþkýný izlerim, aklýma çýkmayan sen gelirsin
Sonra bembeyaz kesilir heryer;
Saflýðýndan mý?
Temizliðinden mi?
Kefenimden mi?

Bilemem...

Gözlerime sis düþer, aklýma sen
Sislerim çaðlar;
Seninle içilen bir bardak çay, mis kokulu Bir fincan kahve olur
Her yudumda SEN olurum, saklý kalýrým

Yüreðin en derin yerinde sakla beni;
Yüz etme, dil etme kimselere...

Elele bulut olur semaya yükseliriz, yeryüzüne yaðmur olur
Dilsiz gönüllere yaðarýz
Yaðarýz deðil mi ?

Ey gökyüzü;
Sevdiðim boðulmasýn!
Saklý yarimle gizle, barýndýr bizi...



"Söylediðimiz kadar deðil, hissettiðimiz kadar severiz"
Diyordu bir kitapta;

Seni
En büyük sessizliðimde

Küçücük yüreðimde

Gözlerimin tanyeri olduðu her vakitte

Erimiþ buzullarda

Dört mevsimde nev baharda




Hiç bilmediðin duymadýðýn kadar

Kulaklarýn duymadýðý cümlelerimi
Yüreðin duyar, yüreðime deðdirdiðinde

Yüreðinin yüreðime dokunduðunda ;

"Ömrümce adým adým" diyecek kadar

"Benzemez kimse sana" yürek telimde çalacak kadar

Seviyorum
















Sosyal Medyada Paylaşın: