İstanbul ve Annem

Sokaklarýnda dolaþýyorum Ýstanbul’un,
Þehrimin sokaklarýndan daha güzel,
Daha canlý, ruh okþayýcý, daha iç gýdýklayýcý,
Ýlginçtir sýkýlýyorum, daralýyorum,
Tenhalarýmda zorba bir elem,
Annemi özlüyorum.

Pierre Lotti’ de Haliç’le hemhalým,
Bir yanýmda ekâbirler, suskun,
Yürek boyumda Eyüp Ensari,
Bir ince süzgecinden süzülüyorum tarihin,
Doyamýyorum bakmaya,
Kucaklamaya kýyamýyorum,
Ýçimde tarifsiz bir sýzýyla,
Cenneti özler gibi,
Annemi özlüyorum.

Saçlarým beyazlanýyor,
Ýstanbul’un baðrýndan yükselen nur gibi,
Korkuyorum dokunmaya incinir diye,
Mukaddesatý kirlenir ürpertisiyle,
Ýstanbul’u, kokluyorum sadece,
Avareyim, Gülhane’de geziniyorum,
Bir yanýmda Topkapý Sarayý,
Karþýmda Galata Kulesi,
Annemi özlüyorum.

Dalmýþým Yerebatan sarnýcýna,
Nemlenmiþ gözlerinden yaþ dökülüyordu,
Hüzün kokuyordu sütunlarý,
Nedenini soracak oldum, Ayasofya’ya bakýyordu,
Ayasofya masum, boynu bükük, kýrgýn,
Ayasofya yaralý, geçmiþe yangýn,
Mukabilinde tüm ihtiþamýyla Sultanahmet,
Ýsyan ediyordu bu ahvale,
“Ayasofya’ya hürmet” diyordu.
Koþarak varsam diyorum Yeni Camiye,
Sirkeciye,
Þu ikindi ezanýyla,
Tüm olumsuzluklardan arýnsam diyorum,
Annemi / annemi çok özlüyorum.

Haremden geçiyorum Fehmi Paþa Korusuna
/ sahilden,
Gülümsüyor Kýz Kulesi saklýca,
Suya esir kara parçasý, ama
Yerinden ve halinden memnun,
Dalgalara uzanmýþ sere serpe,
Aþk sarhoþu kanýmca.
Ötesinde iki kadim kýtaya elçi maðrurluðuyla,
Asil bir duruþla oturuyor Boðaz Köprüsü,
Süzülerek yüzüyorum dibinden,
Mest oluyorum,
Yinede,
Uzviyetimi boðan bir hisle,
Cenneti özler gibi,
Annemi özlüyorum.

Geçmiþe oynuyorum Ýstanbul’da,
Hapsolmuþum ikircikli bir âlem içine,
Surlara sancak dikiyorum,
Sultan Mehmet’in neferiyim,
Avazýmý yýrtarcasýna “Allah Allah” diyorum,
Kalbim zikirde,
kavgam hoþgörüye coþuyor,
Hak için, hakkaniyet için.
O kadar meþguliyette raðmen,
Her yaným yanýyor,
Titriyorum,
Cenneti özler gibi,
Annemi özlüyorum.

Sana yok þekvaným Ýstanbul,
Sen, sen pir u paksýn,
Onca siretsizlerin istilasýna raðmen,
Hala ayaktasýn.

Oturmuþum Maçka parkýna,
Dolmabahçe sarayýndan,
Ýmparatorluktan, Genç Türkiye’ye atlýyorum,
Masmavi Marmara’ya açýlýyor kollarým,
Þehri yarýmsým Ýstanbul’um
Anlatýlmazsýn, yaþanýrsýn,
Seni doyunca yaþýyorum,
Yaþamasýna yaþýyorum, ama
Annemi / annemi çok özlüyorum,
Bu hasreti anlatamam sana.

Hýrka-yý Þerifi soluyorum,
Hasret nazarý modunda gözlerim,
Ve dokunmaya mahkûm ellerim.
Maneviyat kervanýyým Aziz Mahmut Hudai de,
Çakýyorum tekmilli Selimiye’den,
Yaz yaðmuruyum Beykoz’da,
Saðanak saðanak yaðýyorum,
Cenneti özler gibi,
Annemi özlüyorum.


Ýsteyerek düþtüm ya isteyerek,
Buðulu camlara arzularýmý,
/elvan elvan nakþettim,
Özleme olta atarak.
Farkýnda olmadan,
Soluksuzca titremelere düþüvermiþim,
Tanýmsýzca kýrk yandan titriyorum,
Sanki kýrk asýrdýr gurbette,
Cenneti özler gibi,
Annemi özlüyorum.

Sapkýnlarýn her meþgalesi, nefis içindir fani âlemde,
Hiç bitmez görülen ömür biter, biter bin yemin,
Baki olan bir varlýðý, yaratýlaný gördün mü? Söyle,
Altýn tahta, maddiyata tapanlar, zelil oldu her daim.

Sosyal Medyada Paylaşın: