sokaklarda güneþi görünce gülümsedim
yaklaþan yanlarýmýn gözlerine
rüzgar estirdikçe hüznümü eline az kalaným
ve gölgende soyunan dikili aðacým
kuzeyinden kayýplara koptum
yorgun
birazda
sýcak takvimlerden
aþkýn terini kuruttu serinliðim
odamda martý çýðlýklarý
ruhum mevsim sancýsý kaderin ayaklarýnda
düne karýþmýþ yeþillerle sýzlýyor
çiþeleyen yaðmurlarda kendimi yokluða asýyor gün
yüreðine kývrýlýyorum akþamlarda
uzun aðlayýþlar gibi dökülüyor yapraklar sessizliðe
her keskin ayazda seni hatýrlýyorum
dinle bulutlarý
göðsüne nefes yudumluyorum
bir adým boþluða kayan anlarýmý
ölüm kadar sevmiyorum
ki zamanda izleri çocukluðumun
hayallerimi örerken
iplik iplik sökülen aklýmý
yorgun taþlarda uyuyorsun
suskunluðum dem hatýrlanýþlarda yosun
semalara yükselen karanlýk böyle olmamalýydý bahar
rengini kaybetmiþ rüyalarýmda en bahtiyar adýn
sabaha bir ýþýkla yürürken
aya yakýn acýyý tutuyorum
konuþmasýn diye topraðýna
günah çalkantýlarýnda boðulurken gökyüzüm
içine yerleþen gizli denizim
kýyýlarýnda uyanan çocuklarým
aynalar Anne yüzüyle bakýyor
kýrbaç yemiþ yokluðun dalgasýnda
kimsesizliðim off
hep resmini çekiyor
su kenarýnda güne bakan gölgeler
görüyorum
sokaklarda görünce güneþi gülümsüyorum
yaklaþan aðrýlara
saatler eksiliyor
yollarýnda ölüyorum
Anne ýþýðýmý ver
çoðaldýkça hüzün mýrýldan kulaklarýma
büyük adýmlarla göç etsin karanlýk daraðacýmdan
nabzýný dinleyeceðim ölüm tenli kalbimin
yoksa siyahýn bile bir anlamý oluyor
ki ben
içime yanaþan iz suretimle emekliyorum