Ve
Bir Çocuk Var İçimde…
Mecnun misali seven, Kerem misali yanan,
Masalla büyüttüðüm, bir çocuk var içimde…
Hasretinden her gece, belki yüz kez uyanan,
Ninniyle uyuttuðum, bir çocuk var içimde…
Düþürmez yar ismini, dilinden bir saniye,
Ben de bilmem, bu kadar, derinden sevmek niye.
Sabret, her kýþýn sonu, elbet bahardýr diye,
Hayalle avuttuðum, bir çocuk var içimde…
Dünya, cennete döner, sevilmenin farkýyla,
Ya da cehennem olur, hicran denen korkuyla.
Yürekleri titreten, þiir türkü þarkýyla,
Hüznünü daðýttýðým, bir çocuk var içimde...
Bu özleyiþin sonu, mutlak vuslat sanýyor,
Belli deðil, aþka mý, çileye mi kanýyor.
Sanki mahzun yüreði, volkan gibi yanýyor,
Nârýný soðuttuðum, bir çocuk var içimde…
Aksam olur, gam çöker, ümidinin yerine,
Ayrýlýðýn mühleti, kayar her gün yarýna,
Gözyaþýný güçlükle, çevirip içerine,
Gözünü kuruttuðum, bir çocuk var içimde…
Bir an geliyor, lâkin teselli kâr etmiyor,
Nazlý yârin yerini, kuru laflar tutmuyor,
Takat hicran yükünü, taþýmaya yetmiyor,
O an zor zapt ettiðim, bir çocuk var içimde…
Neyleyim ki, sevda bu, ona bir þey diyemem,
Derdinden inledikçe, ben de bir þey yiyemem.
Yar sevmeyi çocukça, boþ bir heves sayamam,
Kendimle bir tuttuðum, bir çocuk var içimde…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.